Poczekaj Polsko!
Niech Twój wstanie lud!
Niech za broń chwyci!
Nim się stanie cud!
Niech orzeł biały,
swój rozwinie lot,
nad krajem,który
już skropiony krwią!
Załaduj moździerz
żołnierzu drogi,
nie dla postrachu,
nie dla przestrogi!
Niech wróg zobaczy,
że się nie boisz,
że twardo u bram,
swej Ojczyzny stoisz!
A gdy Cię kula
trafi śmiertelna,
umieraj z myślą,Polska jest dzielna!
Zawsze i wszędzie,
wszystko z siebie damy!
Śmierć jest ofiarą,
bośmy Polakami!
Urodziłaś matko syna,
nie wiesz jaki jego los.
Czy powoła go Ojczyzna?
Czy nie spadnie z głowy włos?
Tyle nocy nie przespałaś,
i wylałaś tyle łez.
Urodziłaś matko syna,
nie do końca on Twój jest.
To my matki synów naszych,
dziś wołamy, dziś wołamy:
"I tym razem Polsko miła,
synów naszych Ci oddamy.
Nikt gwarancji nie da żadnej,
że powrócą uśmiechnięci,
przysięgli Tobie wierność,
choćby i za cenę śmierci".
Kiedy zapadniesz w sen głęboki,
i kiedy już się nie obudzisz,
zobaczysz przez zamknięte oczy,
swoją Ojczyznę i jej trudy.
Wspomnisz swe życie i marzenia,
których nie możesz zabrać z sobą,
zobaczysz flagę swej Ojczyzny,
i Orła...swojej Polski godło.
Zatęsknisz za jej pól zapachem,
za łąk zielenią, czystym niebem,
za tym czym była, jest i będzie,
że Cię karmiła złotym chlebem.
Łez nie uronisz, już za późno,
zaśniesz spokojnie i beztrosko,
zabierzesz bagaż chwil cudownych,
i krzykniesz:"Kocham Ciebie Polsko!".
